Δεν χάνει ποτέ το χιούμορ
του. Ο χώρος γύρω μας είναι γεμάτος γελοιογραφίες, δικές του. Του ζητώ
να γυρίσει έντεκα χρόνια πίσω, να θυμηθεί τις σκέψεις και τους
προβληματισμούς που είχε όταν κάθισε για πρώτη φορά πίσω από αυτό το
γραφείο.
«Όταν ξεκινούσα δεν ήξερα
καν τι είναι όλο αυτό που πάω να κάνω, δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε αυτή η
υπηρεσία. Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τι χρειάζεται κι άρχισα να
καταλαβαίνω τι σημαίνει έλεγχος.
Διότι μέχρι τότε δεν υπήρχε
στην Ελλάδα η έννοια του ελέγχου. Υπήρχαν κάποιες υπηρεσίες ελέγχου οι
οποίες ήταν αλληλένδετες αλλά δεν συνεργαζόντουσαν καθόλου μεταξύ τους
και είχαμε αποσπασματικά πορίσματα που δεν ήταν υποχρεωτικά για τη
διοίκηση. Τα έπαιρνε ο υπουργός, τα έβαζε στο συρτάρι.
Δεν υπήρχε καν διαδικασία
να ξέρουμε αν ένας υπάλληλος έχει τιμωρηθεί. Είναι χαρακτηριστική η
περίπτωση υπαλλήλου που είχε στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα, άρα
έπρεπε να έχει απολυθεί, και το ανακαλύψανε όταν πήρε σύνταξη!
Σιγά σιγά αυτά λύθηκαν.
Είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία επί υπουργίας Παυλόπουλου και μπορέσαμε
να στελεχώσουμε την υπηρεσία, να την οργανώσουμε και να πάρουμε και το
νομικό οπλοστάσιο που ήταν απαραίτητο, να γίνουν δηλαδή υποχρεωτικές οι
διαπιστώσεις ενός πορίσματος για τη διοίκηση, να αναπτυχθεί το
πειθαρχικό και από εκεί και πέρα να μπορώ να παρακολουθώ την ποινική
διαδικασία κάθε υπόθεσης».
«Τους στόχους που είχατε
βάλει τους εκπληρώσατε ή υπάρχουν πράγματα που δεν προλάβατε να
ολοκληρώσετε;» ρωτάω. «Δεν βάζεις στόχους» απαντά. «Απλώς κάνεις μια
διαχείριση και προσπαθείς ό,τι βλέπεις να το βελτιώσεις.
Τι στόχο να βάλω; Να μην
υπάρχει διαφθορά στην Ελλάδα; Αυτό είναι ουτοπία. Η Ελλάδα για να
φτιάξει χρειάζονται πολλά πράγματα, κυρίως χρειάζεται να φτιάξει η
Δικαιοσύνη. Εκεί πάσχουμε, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το
οικονομικό, ούτε το κοινωνικό, είναι η λειτουργία της Δικαιοσύνης. Η
καθυστέρηση είναι στα όρια της αρνησιδικίας και η ποιότητα των
αποφάσεων… Ήμουν 38 χρόνια δικαστής και ορισμένες αποφάσεις δεν μπορώ να
τις αιτιολογήσω».
Η ταμπέλα, η γριά και ο Μπάμπης
Ενώ συζητάμε, χτυπάει το
τηλέφωνο, είναι ο πρόεδρος του ΕΟΠΠΥ. Κάτι λένε για μια ταμπέλα… «Για να
δεις τι τρελοκομείο είναι η Ελλάδα. Στο Λαϊκό Νοσοκομείο υπάρχει ένα
γραφείο του ΕΟΠΠΥ που εγκρίνει τα νοσηλεία. Στην πόρτα η ταμπέλα γράφει:
“ιατρός του ΕΟΠΠΥ 10:00-12:00”.
Τις προάλλες ήρθε εδώ
κόσμος διαμαρτυρόμενος ότι περιμένει δύο ώρες και ο γιατρός δεν
εμφανίζεται. Στείλαμε λοιπόν έγγραφο στον ΕΟΠΠΥ και μόλις μίλησα με τον
Διοικητή ο οποίος μου λέει:
“’Έχει καταργηθεί ο
γιατρός, απλά δεν έχουμε βγάλει ακόμα την ταμπέλα”. Μα είναι δυνατόν;
Βγάλε την ταμπέλα! Γιατί να κάθεται ο κόσμος να περιμένει; Και μου λέει
“ειδοποιώ τις υπηρεσίες να πάνε να τη βγάλουνε και δεν πάνε”. Αυτό το
χάος είναι η Ελλάδα. Στην Ελλάδα πρέπει να παλεύεις για τα αυτονόητα».
Θα μπορούσε να περιγράφει
τραγελαφικά περιστατικά με τις ώρες. Δύο όμως είναι αυτά που ξεχωρίζει.
«Θυμάμαι κάποτε προσπαθούσαμε να κατεδαφίσουμε μια τουαλέτα αυθαίρετη
έξω από ένα σπίτι στην Πάργα, διότι μπλόκαρε το δρόμο. Κάθε μέρα,
έμπαινε μέσα μια γριά και καθόταν εκεί μέχρι το βράδυ για να μην
μπορούμε να την κατεδαφίσουμε. Η τουαλέτα είναι ακόμα εκεί.
Μετά, είχαμε τον Μπάμπη,
έναν υπάλληλο που μάζευε τα αποκόμματα των διοδίων από το δρόμο και τα
πουλούσε στους επιθεωρητές του υπουργείου Δημοσίων Έργων για να
δικαιολογούσαν τα εκτός έδρας. Χωρίς να πηγαίνουν πουθενά, αποδεικνύανε
ότι κάνανε επιθεωρήσεις και πληρωνόντουσαν και τα εκ