Γιάννης Ρηγόπουλος
Η ζωή, δυστυχώς, είναι
όλο λύπες. Η χαρά είναι η εξαίρεση. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ λυπάται όμως και για την
εξαίρεση. Γιατί όταν έρχεται η χαρά τον κατακλύζουν και τα ερωτήματα: Πόσος
κόσμος την στερείται; Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, ο πραγματικός ποιητής - και δεν εννοώ μόνον
εκείνον που γράφει ποιήματα – δεν νοιάζεται μόνον για τον εαυτό του, για τη
δική του χαρά και μόνο. Νοιάζεται για τη χαρά όλων των ανθρώπων. Δεν μπορεί ο
ΠΟΙΗΤΗΣ να νοιώσει τη χαρά όταν ξέρει ότι ο συνάνθρωπος του υποφέρει. Δεν μπορεί να χαρεί τον ήλιο που έχει στην αυλή του όταν ένα
σκουλήκι που τον κατατρώει τον κάνει να σκέφτεται τη σκοτεινιά που έχουν άλλες
αυλές. Ίσως άλλοι, βολεμένοι, σπιτούχοι που ενδιαφέρονται μόνο για τις
καταθέσεις τους και την κοιλιά τους το μπορούν. Όμως ο ΠΟΙΗΤΗΣ δεν βολεύεται. Ο
ΠΟΙΗΤΗΣ θεωρεί την χαρά πανανθρώπινο δικαίωμα.
Και προσπαθεί να κουβαλήσει όλον τον πόνο για ν’ αφήσει χώρο για την χαρά στους άλλους ανθρώπους. Θα γονατίσει από το βάρος; Δεν το σκέφτεται. Θα συντριβεί; Είναι συντριμμένος. Οι στίχοι του είναι μια καταφυγή. Μια ασπίδα αυτοπροστασίας. Είναι όμως και μια κραυγή κατά της αδικίας, της φτώχιας, της καταπίεσης, της μοναξιάς. Μήπως και καταλάβουν οι «άλλοι».
Και προσπαθεί να κουβαλήσει όλον τον πόνο για ν’ αφήσει χώρο για την χαρά στους άλλους ανθρώπους. Θα γονατίσει από το βάρος; Δεν το σκέφτεται. Θα συντριβεί; Είναι συντριμμένος. Οι στίχοι του είναι μια καταφυγή. Μια ασπίδα αυτοπροστασίας. Είναι όμως και μια κραυγή κατά της αδικίας, της φτώχιας, της καταπίεσης, της μοναξιάς. Μήπως και καταλάβουν οι «άλλοι».
